Ren- & Toerclub Groenewoud

• 30 apr. 2023 08:45:00

9 nieuwe Flandriens zijn geboren

Terwijl de rest van Nijmegen nog op een oor ligt, treffen zaterdagochtend 21 april in alle vroegte negen nerveuze Groenewouders elkaar in de bedrijfskantine van Pauwels Grondwerken. Op het schemerige bedrijventerrein in Nijmegen-West worden bij een broodnodige kop koffie fietsen en fietsers verdeeld over drie auto’s. Bestemming: Munkzwalm, Vlaanderen. De negen fietsers zijn met recht nerveus. Ze zullen die dag ruim 160 heuvelachtige kilometers gaan afleggen, waarvan bijna 14 over kasseien. En om het nog erger te maken, heeft Gijs (normaal “chef goed weer”) gezorgd voor de ultieme Flandrien-ervaring: regen en kou. In de auto wordt de rit uitvoerig voorbesproken: welke bandenspanning heeft iedereen, wat voor kleding moet je aan, nemen we wel of geen pauze, waar liggen de kasseien het slechtst en hoeveel regen zullen we krijgen? Elk antwoord maakt de aspirant-Flandriens alleen maar nerveuzer.
Bij aankomst in Munkzwalm worden wat laatste koolhydraten naar binnen, en wat afvalstoffen naar buiten, gewerkt en rond negen uur staan er negen strakke koppies klaar voor vertrek. De eerste vijf minuten wordt er nog gezellig gebabbeld, maar dat is snel voorbij wanneer op het (dan nog) asfalt staat aangekondigd: Paddestraat, 2400 meter. Nog voordat we goed en wel vertrokken, bibberen de botten al uit de koersbroekjes. Onze fietsen maken geluiden die we nog niet eerder hebben gehoord, en iedereen zoekt – tevergeefs – een houding die comfortabel zou kunnen zijn. Na de vies oplopende laatste meters van de strook komen we op adem en maken we een eerste balans op. Het valt niet mee: een van ons is al gevallen, fietsen moeten worden aangeschroefd, en de bandenspanning moet rigoureus naar beneden bijgesteld. 
Eenmaal weer onderweg duurt het niet lang voor we de volgende geselingen tegenkomen. Bekende kasseistroken als de Haaghoek en hellingen als de Berendries volgen elkaar snel op. Net wanneer we na een uur of twee fietsen zijn warmgedraaid, wacht ons vlak voor Geraardsbergen een volgende uitdaging: regen. De legendarische muur en kapel zien er met glimmend natte kasseien nog mooier uit dan normaal, maar met stukken tegen de 20% is het een flinke uitdaging om boven te geraken. Eenmaal in de afdaling begint het echt te plenzen en in de twintig ‘vlakke’ kilometers tot aan La Houpe worden de Flandriens echt op de proef gesteld. Dankbaar fietsen we ons warm op de prachtige klim. Tegen twee uur die middag wordt het eindelijk droog, net voordat we aan het derde deel van de rit beginnen. Net als in het eerste deel, volgen hier de kasseien en klimmen elkaar in moordend tempo op. 
Overschoenen ten spijt, soppen doe we in de schoenen. Elke halve seconde zonder regen wordt dankbaar omarmd. Vanaf nu slaan de kasseien en de klimmetjes de handen ineen. Verstoppen kan niet meer. We zijn op heilige grond.
De eerdere Vlaanderenrijders jagen de hartslag van de onwetenden de hoogte in. En dan. Heilige grond. Dat wat je zag. Daar waar het gebeurt. Kinnen zoeken het stuur en we zigzaggen ons een weg tussen de afstappers op de Oude Kwaremont. De verzopen belletjes geven niet thuis. Maar de benen vinden een extra leven. Hier zijn we, stoempen zullen we! Aanmoediging in beleving, een enkele dronken Vlaming schreeuwt ons naar boven.
De Pater. Kan ik nog lager? Niet staan. Trap voor trap. De zwaartekracht trekt ons naar beneden. Maar vandaag zijn wij Flandriens. Niks, niemand houdt ons tegen. Boven vallen we elkaar in de armen, we schreeuwen onze laatste held naar boven. Deze dag zijn we samen voor altijd.
We kunnen de wereld aan. Maar de Koppenberg lacht ons uit. We schreeuwen, huilen, laten de benen ontpoffen en stampen de kasseien nog schever dan ze al zijn. Maar helaas. Onverbiddelijk glad, teveel power. Glib, slip, voet aan de grond. Scheld, kut, godver. Lopen gaat niet eens. We stampen, we duwen, samen. 
Boven.
Het verdiende zonnetje droogt onze gezichten. Modder als herinnering. Maar Vlaanderen knuffelt ons nog niet. Achterwiel kapot, verstopte keien, verstopte klimmetjes. 
Ineens sprinten we het dorp in. Vol ongeloof, vol trots. Blote billen en droge kleren. 9 nieuwe Flandriens zijn geboren.