Ren- & Toerclub Groenewoud

• 24 mei 2023 22:25:00

Esmée Peperkamp reed de Vuelta Femina

Tijdens mijn studie Scheikunde ben ik begonnen met fietsen bij Mercurius. Als je mij toen had verteld dat ik een paar jaar later een grote ronde zou fietsen, had ik het niet geloofd. Maar toch was het zo, ik heb mijn eerste Vuelta volbracht! 

Dit voorjaar heb ik ook een paar grote klassiekers gedaan. Deze wedstrijden zijn ook heel bijzonder, de sfeer, spanning, maar vooral de wielergekte erom heen is geweldig om mee te maken. Ondanks eenzelfde wielergekte en liefde voor de koers, is de Vuelta op een andere manier heel bijzonder. 

Het begint al bij aankomst in Spanje, twee dagen voordat de koers begint. Er worden foto's en filmpjes gemaakt waarbij we moeten juichen, zodat ze die kunnen gebruiken op tv als je wint. (Ergens ben ik ook wel weer blij dat deze niet op het grote scherm is verschenen...) en de druk bezochte teampresentatie de dag voor de wedstrijd. 

We begonnen de week met een TTT. Iedereen in opperste concentratie, vastberaden om 100% te geven zodat Juliette (Labous, red.) met een goede positie in het klassement zou starten. De dag erna de eerste etappe. Je merkt dat je in een grote ronde bent waarbij de belangen heel groot zijn als er vanaf de start om ieder plekje wordt gevochten, ook al is het nog 3 uur koers op brede wegen tot de finale. Het was een heuvelrijke finale, maar wij hadden alles onder controle en Charlotte (Kool, red.) heeft dit teamwerk geweldig afgemaakt met een overwinning en een mooie groene trui! Een betere start konden we niet wensen. Ook de dag erna hebben we het initiatief genomen om waaiers op te zetten en zo het peloton uitgedund. Helaas niet de winst kunnen pakken, maar toch een hele mooie tweede plek en een goede slag geslagen in het klassement op een vlakke dag.  

Vanaf rit vijf zouden de klimmen starten. Mijn rol zou nu meer richting de finale verschuiven, van vroege ondersteuning voor Charlotte naar laatste helper van Juliette. Het niveau op de klimmen was enorm hoog en alle inspanningen van de dagen ervoor eisen hun tol. Juliette klom naar de 4e plek in het klassement met nog één bergetappe voor de boeg. We hadden er al een geweldige Vuelta opzitten, maar we wilden nog een gooi naar het podium proberen te doen. Aan de voet van de eerste lange klim zat ik achter een valpartij die de weg blokkeerde en kon de aansluiting met de eerste groep niet meer maken. Maar door een vlotte afdaling (sorry mam, gelukkig heb je dit niet gezien) ben ik weer aangesloten bij de voorste groep zodat ik Juliette kon ondersteunen tot de laatste klim. Juliette heeft alles gegeven om nog een plekje op te schuiven, maar helaas niet het verschil kunnen maken op deze eerlijke klim. Het voelde als een lijdensweg omhoog, na een week lang afzien zit het zwaarste spektakelstuk helemaal aan het einde.  

Je vraagt je af waarom je klimmen in godsnaam leuk vindt, of je het tempo wel vol kan houden en niet halverwege moet parkeren. Maar tegelijkertijd wil je ook niet voorbij worden gereden en hoe sneller je fiets, hoe eerder je bij de finish bent. Het laatste stuk had iets magisch, je zag geen hand voor ogen en stoempte door in een soort tunnel van mist. Compleet leeg gestreden passeerden we de finish, moe maar voldaan. En toen op de fiets weer helemaal naar beneden want auto's en bussen konden niet naar boven. Pas nu zag ik de koeien langs de kant van de weg en ik moedigde mijn ploeggenootjes aan die nog de finish moesten passeren.  

Denk de volgende keer als je een bergrit kijkt eens aan alle teamgenoten van de klimmers, die nog aan het strijden zijn terwijl de berggeiten al gedoucht aan de recoverymaaltijd zitten ;) 

Het was een zware week, maar ik kijk nu alweer uit naar een volgende grote ronde!