Nieuws
Nèt over de grens-rit: Luik-Bastenaken-Luik
Maar liefst 32 Groenewouders reisden op een frisse weekenddag in mei af naar Lac de Gileppe, om de 'Groenewoud-editie' van de wielermonument Luik-Bastenaken-Luik te fietsen. In alle vroegte werd er afgereist richting Wallonië; Het stuwmeer La de Gileppe. Na het omkleden en het bandjes ompompen was het tijd voor de groepsfoto en het vertrek. Er konden 2 verschillende routes worden verreden; 125km met 2182hm en 175km 2806hm in 3 verschillende groepen.
In de 125km zaten de volgende highlights (letterlijk): Baraque Michel, Côte du Baugnez, Mont le Soie, Côte de Wanne, Stockeu, Col du Rosier (west), Côte du Barrage de la Gileppe
In de 175km stonden de volgende beklimmingen op het programma: Baraque Michel, Côte du Baugnez, Mont le Soie, Côte de Wanne, Stockeu, Col du Rosier (west), Côte de Desnié, La Redoute, Côte du Hornay, Côte du Barrage de la Gileppe.
Lees hieronder de belevenissen van Peter R:
Dit is geen verslag van een prachtige rit met benen opstokende muurtjes, onnavolgbare afdalingen en drijvende lichtvlekken in duizelingwekkende landschappen.
Het liep allemaal wat anders dan ik het me had voorgesteld. Aan de voorbereiding had het niet gelegen. Met de nodige intervaltrainingen en lange ritten in de benen plus vier dagen voedsel stapelen was ik er meer dan klaar voor. Samen met Madelon fietsen en spullen, altijd weer wonderlijk hoeveel je nodig hebt, vertrokken we naar de stuwdam van Lac de Gileppe, onze startlocatie. Net als het jaar hiervoor schoof ik als laatste aan voor de groepsfoto en posteerde mezelf, die foto mag voor mij worden gewist uit het archief, languit liggend voor de groep. Eenmaal op weg bleek de kledingkeuze kort/ kort toch wat frisjes. Ilse en Madelon dachten kennelijk snel op te warmen en legden er meteen een behoorlijk tempo op. We schoten door het bos over een het smal pad naar boven waarbij we de snelle groep steeds in het oog hielden. Hoewel het flink aanpoten was voelde ik dat deze benen alleen maar beter zouden worden. ‘Laat die Stockeu maar komen’, dacht ik eufemistisch. Helaas ontstond er na 40 km wat verwarring over de route. Een daarop volgende ongelukkige val in de groep zorgde ervoor dat er een plan B moest worden gemaakt. We besloten via de kortere weg terug te rijden naar de parkeerplaats in Lac de Gileppe. ‘De kortste weg!’, ik hoor het Ties nog zeggen. We keken elkaar met een schuin oog aan want we wisten allemaal wat dat kon betekenen. Persoonlijk hou niet zo van avontuur dus wat huiverig ging ik met Ties, die geen krimp gaf, op pad. Met wat steile klimmetjes, een gravelpad door het bos, een heuse river crossing en hier en daar de fiets op de schouder overwon ik (Ties gaf nog steeds geen krimp) mezelf. De verwondingen van de gevallen renster bleken uiteindelijk mee te vallen en om de overtollige energie te verbranden heb ik de volgende dag wat Holleweg hoogtemeters gemaakt! Iedereen lijkt weer klaar voor een volgend avontuur.
