Nieuws
Verslag Costa Paprika
Bekijk hier ook de prachtige aftermovie die Ed produceerde.
Op 14 februari vertrok er voor het derde jaar op rij een delegatie van R&TC Groenewoud naar het wielereiland Gran Canaria. Door de enthousiaste verhalen van voorgaande jaren was deze inmiddels 10 mannen en 2 vrouwen sterk. Na een nachtelijke Ryanair vlucht vond het laatste deel van de reis plaats in een heuse touringcar. Het inladen van fietskoffers was voor de chauffeur geen gesneden koek, hij bleef ze enkele keren heen en weer schuiven in het laadruim onder de bus voor dit op goed geluk dicht te duwen. In Valsequillo werden we welkom geheten door een kat die de openstaande villa bewaakte, na wat appjes kwam de eigenaar op dag 2 dan toch een sleutel brengen. Getriggerd door het heerlijke weer werden de fietsen gretig in elkaar gezet voor een eerste kennismaking met de omgeving in de middag. Enkelen gebruikten het als een lostrap rit voor de Epic Gran Canaria die op dag 2 en 3 op het programma stond. Het werd een iets spectaculairdere rit door gravelstukken, een afdaling van circa 25%, cactussen en straathonden.
’s Avonds werd er heerlijk gekookt, dank daarvoor ?, en gerelaxt waar genoeg mogelijkheden toe waren in de villa met ruime tuin, een ijskoud zwembad en zelfs jacuzzi. Dankzij de zwembad afdekdienst was de watertemperatuur tegen het einde van de vakantie hoog genoeg voor enkele bommetjes. Voor de meegebrachte spellen bleek gedurende de week geen tijd te zijn door het grote aantal zeem-uren dat opliep tot boven de 30 uur per week. De tijd vliegt namelijk zowel op als naast de fiets op zo´n mooi eiland.
Op dag 2 vertrokken twee volgeladen huurauto’s richting de Epic gran fondo in Maspalomas waar enkele Groenewouders de strijd aan gingen met ultralichte Spanjaarden. Na 2 beklimmingen waren sommigen een illusie armer maar mocht Linda de leiderstrui in haar categorie aantrekken. Deze verdedigde zij de volgende dag met verve dankzij uitstekend knechten werk van Leon, waardoor zij de bloemen mee mocht nemen.
De rest was op dag 2 naar het hoogste punt van het eiland gereden, de Pico de las Nieves, kortweg ‘Pico’. Dit maal via de noordkant, een zijde die vorig jaar niet bedwongen was. Een dag later vond de eerste 100km+ rit plaats rondom de Pico, een gevarieerde rit waarin de hoogtemeters stiekem hard op liepen. Op dag 3 werd het eiland in meerdere groepjes verder verkend wat leidde tot de conclusie dat we in een echt wielerparadijs beland waren, en we nog bijna 1 week voor ons hadden ?.
Nadat op maandag de groep compleet was met de komst van Anke maakten we een rit met de gehele groep in Groenewoud outfit zodat Ed het mooiste promotie materiaal kon schieten met zijn drone. Bovendien was de route een samenvatting van de gevonden hoogtepunten uit de eerste dagen in circa 130km en 3800 hoogtemeters. De dag werd afgesloten bij de lokale Italiaanse pizzazaak die later in de week ook nog goed van pas kwam.
De volgende dag was er behoefte aan een koffierondje van maximaal 2 uur, maar koffierondjes op Gran Canaria zijn veel serieuzere inspanningen dan ijsjesritten rondom Nijmegen in de zomerdag. Gelukkig vonden we in Vega de San Mateo de meest zure koffie van het eiland. Mike greep deze rustige dag de kans om zijn bochtentechniek in de mooie afdalingen rondom San Mateo verder aan te scherpen en de KOM op 2 seconden te benaderen. Naast het klimmen is ook het dalen op Gran Canaria een heerlijke bezigheid, vanaf het centrale punt Cruz de Tejeda, zijn er vele mogelijkheden. Mijn persoonlijke favoriet vanwege de omgeving, de vergezichten richting oost en west en het puntgave asfalt is de GC-150. Afdalen was trouwens een extra belevenis vanwege de boerderij aan dieren die plots voor ons midden op de weg verschenen, het grappigste was een klein zwart varkentje, het benauwdste een kakelende kip die halverwege de andere kant op besloot te rennen en het bizarste een paard, gelukkig met ruiter.
Op dag 6 was het dan toch tijd om de befaamde westkust route te rijden, uitsluitend bereikbaar door 170km af te leggen en daarbij zeker 5000 hoogtemeters te overwinnen. Voor de kenners, dat klinkt inderdaad als de Marmot in Frankrijk. Met een groepje van 5 vertrokken we het eerste stuk gesplitst naar het begin van de westkust route. Dat opsplitsen leidde tot een onnodige achtervolging van 3 uur terwijl we elkaar na een uur al blind waren gepasseerd. Joost had zich ondertussen bedacht en vond de rit niet extreem genoeg, hij fietste uiteindelijk in zijn eentje 200km bij elkaar. De westkust bleek inderdaad een pareltje, sinds 2016 is een deel ingestort en moet dat stuk door een tunnel afgelegd worden. Wij kozen echter voor de avontuurlijke route en gokten op de oude kustroute, hier werden we getrakteerd op schitterende zichten over de oceaan richting de Teide op Tenerife. Na het overklimmen van de rotsblokken op het ingestorte stuk konden we hier vrijuit van genieten. Met snelheden van ver boven de 80km/uur werd er afscheid genomen van de westkustroute voordat de zeewind onderin grip dreigde te krijgen op onze fietsen. Het laatste hoogtepunt van deze epische route volgde in de 25km lange klim door het wilde westen naar Artenara. Tussen gortdroge en bloedhete canyons doemden telkens opnieuw de Roque Nublo en zijn kleinere broertje op afgewisseld met indrukwekkende rotswanden was dit een bijzondere weg om te fietsen. Het tankstationnetje bij Artenara kwam als een verlossing, hier konden het water en de energievoorraad eindelijk weer worden aangevuld met onder meer een Bimbo. Dat is een halve avondmaaltijd gepropt in 1 kleine reep met 500kcal, ideaal wielervoedsel als je 8 uur in het zadel zit. Als allerlaatste toetje moesten we met uitgeputte benen de skipiste van Cruz de Tejeda omhoog, een rechte streep van 12%. Na ruim 10 uur zat de record brekende rit erop. Aangestoken door de mooie verhalen besloot Martin deze rit twee dagen later met succes te soleren.
Als alternatief werden twee monsterbeklimmingen in 1 rit verwerkt, die door de prachtige canyon van Guayadeque en de Pico vanaf zee via de oostkant met extreem steile secties, zoals 4km lang 11.5% gemiddeld. Uiteraard konden tussendoor de cortados en taart in onze thuisbasis van vorig jaar niet ontbreken.
Na nog meer kilometers en mooie hoeken van het eiland gezien te hebben kwam er op dag 9 een einde aan de reis. Echter, een dag voor vertrek stak de Calima op, een sterke wind vanuit de Sahara die het fijne zand meebracht naar de Canarische eilanden. Hierdoor kleurde de lucht zich in allerlei apocalyptische tinten. Erger was het effect op het vliegverkeer, zaterdag werden er 30 vluchten geannuleerd en op onze vertrekdag leek er helemaal niet gevlogen te worden. Op het overvolle vliegveld werd de annulering inderdaad bevestigd middels een SMSje. In het daaropvolgende half uur werd er in de chaos omgeboekt wat helaas resulteerde in allerlei verschillende terugvluchten tot zelfs een week later. Gelukkig konden we terug naar het huisje en was het verblijf direct geregeld. Na 2 extra dagen begon de terugkeer naar Nijmegen, dat nog een spectaculair slot kreeg met een grote vuurbal door een blikseminslag in het vliegtuig.
Iedereen nogmaals bedankt voor de gezelligheid, het was echt een topweek met veel ontspanning, grappen, kilometers en lekker eten.
Voor alle overige mooie momenten en sterke verhalen, daar had je bij moeten zijn…
De gedachten voor 2021 deden inderdaad al de ronde, maar ik ga eerst mijn benen eens uittesten op de Holdeurn of Holleweg.
Bekijk hier ook de prachtige aftermovie die Ed produceerde.
Reacties
Log in om de reacties te lezen en te plaatsen